The Basic Principles Of بیماری پارکینسون فیزیوتراپی

The Basic Principles Of بیماری پارکینسون فیزیوتراپی

Blog Article

اکثر افراد مبتلا به مرحله ۲ پارکینسون هنوز هم می توانند به تنهایی زندگی کنند، اگرچه ممکن است متوجه شوند که انجام برخی کارها بیشتر طول می کشد.

برای فرد مبتلا به پارکینسون گزینه‌های درمانی مختلفی موجود است. البته، درمان کاملی وجود ندارد؛ ولی داروها و گاهی جراحی می‌تواند مؤثر باشد.

در بیماران مبتلا به پارکینسون، عوارضی که تهدید کننده زندگی بیمار هستند افزایش می یابد، مانند موارد زیر:

سلول‌ های عصبی مغز ، به منظور کنترل حرکت عضلات از ماده شیمیایی به نام دوپامین استفاده می ‌کنند. در صورت بروز پارکینسون ، سلول‌ های مغزی مولد دوپامین به تدریج از بین رفته و دچار مرگ می شوند. به دنبال این امر ، سلول‌ های کنترل کننده حرکات بدن ، قادر به ارسال پیام‌ ها به عضلات نخواهند بود لذا کنترل عضلات مختل شده و به مرور زمان این آسیب دیدگی شدت می یابد.

افزایش مصرف نمک و داشتن وعده های زیاد با حجم کم باعث می شود تا فشار خون و سرگیجه نداشته باشید.

  در حالی که رژیم غذایی باعث درمان یا جلوگیری از پیشرفت بیماری نمی شود ، اما می تواند تأثیرات قابل توجهی داشته باشد.

درمان ام اس

 برای چرخیدن ، یک دور برگشتی بزنید.  روی پاشنه  خود حرکت نکنید.

 یوگا از حرکات ماهیچه ای هدفمند برای عضله سازی ، افزایش تحرک و بهبود انعطاف پذیری استفاده می کند.

الکترودی نازک که بیماری پارکینسون از چه سنی شروع میشود در قسمتی از مغز قرار داده می‌شود که عامل بُروز علائم است (برای بیشتر بیماران در هر طرف مغز یک الکترود کاشته می‌شود)

 ممکن است نتوان پیشرفت پارکینسون را کند کرد ، اما می توانید بر موانع و عوارض فائق آیید تا در حد امکان کیفیت زندگی بهتری داشته باشید.

مرحله ۳ مرحله میانی در پارکینسون است و نقطه عطف اصلی در پیشرفت بیماری پارکینسون است. بسیاری از علائم مشابه علائم مرحله ۲ است.

در این مرحله استقلال فرد مبتلا به پارکینسون کمتر می شود. در مرحله ۴، می توان بدون کمک ایستاد.

بیماری پارکینسون اختلالی حرکتی است که به‌آرامی پیشرفت می‌کند. برخی از افراد ابتدا به احساس ضعف و دشواری در راه‌رفتن و سفت‌شدن عضلات دچار می‌شوند.